تجدید ارزیابی دارایی ثابت چیست؟| مثال ارزیابی دارایی ثابت

در این مطلب از سرای حسابدار همه چیز در مورد تجدید ارزیابی دارایی ثابت را بیان خواهیم کرد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد تجدید ارزیابی دارایی ثابت تا انهای این بخش همراه ما باشید.

تجدید ارزیابی، ارزش دارایی را تغییر می دهد و می تواند باعث افزایش یا کاهش ارزش دارایی شود. یکی از دلایل اصلی تجدید ارزیابی دارایی، انعکاس دقیق قیمت بازار منصفانه دارایی است. استاندارد حسابداری تجدید ارزیابی دارایی ها به خوبی درباره تجدید ارزیابی موجودی کالا توضیح داده است.
تجدید ارزیابی، تعدیل‌ های بازنویسی و تعدیل‌ های کاهشی همگی تعدیل ‌هایی برای قیمت خرید هستند.
ثبت تجدید ارزیابی دارایی ثابت پس از عملیات مربوطه، دارایی ها به ارزش منصفانه خود در تاریخ تجدید، منهای استهلاک انباشته بعدی و زیان های کاهش ارزش انباشته بعدی در دفاتر انجام می شود.

هنگامی که یک دارایی را تجدید می کنید، فرآیند محاسبه استهلاک انباشته و زیان کاهش ارزش انباشته را در تاریخ تجدید ارزیابی، طبق روش تجدید ارزیابی که انتخاب می کنید، محاسبه می کنند. همچنین افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی دارایی ها امکان دارد.
فرآیند محاسبه استهلاک، استهلاک انباشته را به عنوان تفاوت بین مبلغ دفتری ناخالص و خالص محاسبه می کند. این فرآیند AC را دوباره ارزش گذاری نمی کند.
تجدید ارزیابی منجر به افزایش یا کاهش هزینه دفتری یک دارایی می شود. دارایی ها با افزایش یا کاهش به صورت زیر تغییر می کنند:

1-افزایش: به میزانی که کاهش تجدید ارزیابی قبلی دارایی را معکوس کند به حساب سود یا زیان منظور می شود. موجودی در صورت وجود به اندوخته تجدید ارزیابی واریز می شود.

2-کاهش: به میزان موجودی اعتباری موجود در اندوخته تجدید ارزیابی در رابطه با دارایی، به اندوخته تجدید ارزیابی بدهکار می شود. موجودی در صورت وجود به حساب سود و زیان منظور می شود.

برای شروع آموزش تجدید ارزیابی دارایی ثابت می توان به استاندارد حسابداری تجدید ارزیابی مراجعه کرد.

مدل تجدید ارزیابی طبق IFRS

در مدل تجدید، یک دارایی در ابتدا مانند مدل بهای تمام شده ثبت می شود. متعاقبا مبلغ دفتری برای هرگونه تغییر در ارزش دارایی تعدیل می شود. تفاوت بین مدل بهای تمام شده و مدل تجدید ارزیابی در این است که مدل تجدید امکان تعدیل ارزش دارایی را هم به سمت پایین و هم افزایش می دهد در حالی که مدل بهای تمام شده فقط به دلیل زیان کاهش ارزش تعدیل نزولی را امکان پذیر می کند.

مازاد تجدید ارزیابی

تجدید رو به بالا سود عادی محسوب نمی شود و در صورت سود و زیان ثبت نمی شود، بلکه مستقیما به حساب حقوق صاحبان سهام به نام مازاد تجدید واریز می شود. مازاد تجدید ارزیابی، تمامی تجدید ارزیابی‌ های رو به بالا دارایی‌ های یک شرکت را تا زمانی که آن دارایی ‌ها واگذار شود، نگه می ‌دارد.

مثال تجدید ارزیابی دارایی ثابت

حال بیایید یک مثال تجدید ارزیابی دارایی ثابت بیان کنیم.. فرض کنید شرکت در 29 اسفند 1399 قصد دارد به مدل تجدید ارزیابی تغییر کند و یک تمرین تجدید ارزیابی را انجام دهد که ارزش منصفانه ساختمان را در 29 اسفند 1399 ريال برآورد می کند. مبلغ دفتری در تاریخ 170,000 ريال و مبلغ تجدید ارزیابی شده است. 190,000 ريال، بنابراین تعدیل 20,000 ريال برای حساب ساختمان مورد نیاز است. از طریق روش زیر ثبت می شود:

ساختمان 20000
مازاد تجدید ارزیابی 20000
استهلاک در دوره های پس از تجدید بر اساس مبلغ تجدید ارزیابی شده است. در مورد استهلاک برای سال1400 باید مبلغ دفتری جدید تقسیم بر عمر مفید باقیمانده یا 190000/17 ريال که معادل 11176 ريال است.

معکوس شدن تجدید ارزیابی

اگر دارایی تجدید شده متعاقبا به دلیل کاهش ارزش کاهش یابد، زیان ابتدا در مقابل موجودی موجود در مازاد تجدید ارزیابی حذف می شود و اگر زیان از مانده مازاد تجدید ارزیابی همان دارایی بیشتر باشد، تفاوت به عنوان زیان کاهش ارزش در صورت سود و زیان منظور می شود.
IFRS 13 ارزش منصفانه را تعریف می کند، چارچوبی را برای اندازه گیری ارزش منصفانه تعیین می کند و نیاز به افشای اطلاعات در مورد اندازه گیری ارزش منصفانه دارد.

این استاندارد زمانی اعمال می‌شود که استاندارد دیگری اندازه ‌گیری ارزش منصفانه یا افشای آن را در مورد اندازه ‌گیری ارزش منصفانه (و اندازه‌ گیری‌ های مبتنی بر ارزش منصفانه، مانند ارزش منصفانه منهای هزینه‌ های فروش) الزامی یا مجاز می ‌کند، مگر در شرایط مشخصی که استاندارد های دیگر حاکم هستند. برای مثال، IFRS 13 الزامات اندازه‌ گیری و افشا را برای معاملات پرداخت مبتنی بر سهام، اجاره‌ ها یا کاهش ارزش دارایی ‌ها مشخص نمی‌ کند. همچنین الزامات افشا را برای ارزش منصفانه مربوط به مزایای کارکنان و برنامه های بازنشستگی ایجاد نمی کند.

IFRS 13 ارزش منصفانه را به عنوان قیمتی تعریف می کند که برای فروش یک دارایی دریافت می شود یا برای انتقال یک بدهی در یک معامله منظم بین فعالان بازار در تاریخ اندازه گیری (قیمت خروج) پرداخت می شود. هنگام اندازه ‌گیری ارزش منصفانه، واحد تجاری از مفروضاتی استفاده می ‌کند که فعالان بازار هنگام قیمت‌ گذاری دارایی یا بدهی تحت شرایط فعلی بازار، از جمله مفروضات مربوط به ریسک، از آن ها استفاده می‌ کنند. در نتیجه، قصد یک واحد تجاری برای نگهداری دارایی یا تسویه یا به نحوی دیگر ایفای یک بدهی، هنگام اندازه ‌گیری ارزش منصفانه مرتبط نیست.

روش های ارزیابی موجودی

واحد های اقتصادی ممکن است یکی از چهار روش ارزیابی موجودی را انتخاب کند:

1. LIFO

2. FIFO

3. میانگین متوسط

4. شناسایی ویژه

این سیستم ها به شرکت ها اجازه می دهد تا یک روش ارزیابی اولیه برای هر کالای موجودی تعریف کند. به شرکت ها توصیه می شود که در مورد بهترین روش ارزیابی تصمیم بگیرد و به آن انتخاب پایبند باشند. با این حال، سیستم مقادیر را برای هر چهار روش در پایگاه داده حفظ می کند و به کاربر اجازه می دهد تا یک گزارش ارزش دستی برای هر یک از روش های ارزیابی چاپ کند.

ارزش گذاری موجودی چیست؟

ارزش گذاری موجودی عبارت است از مقدار وجه نقد مرتبط با اقلام باقی مانده در موجودی یک شرکت.
به طور کلی، مقدار هزینه اقلام است. (هزینه به‌عنوان تمام هزینه ‌های لازم برای آماده ‌سازی اقلام موجودی در محل و آماده برای فروش تعریف می‌شود.) هزینه ممکن است تا حدودی متفاوت باشد زیرا شرکت‌ ها ممکن است بین سیستم موجودی دوره‌ای و سیستم موجودی دائمی انتخاب کنند. علاوه بر این، این شرکت ها ممکن است از چندین فرض جریان هزینه، از جمله FIFO، LIFO، میانگین و غیره انتخاب کنند.

در حالی که گزارش به بهای تمام شده یک قاعده کلی است، موجودی ها باید در شرایط خاص کمتر از بهای تمام شده گزارش شوند. به عنوان مثال، برخی از موجودی ها باید به ارزش خالص فروش آن ها گزارش شوند که کمتر از بهای تمام شده باشد.

ارزیابی موجودی یک سازنده شامل هزینه های تولید، یعنی مواد مستقیم، نیروی کار مستقیم و سربار ساخت می شود. همچنین تولید کنندگان موظفند به طور مداوم از فرض جریان هزینه انتخابی خود پیروی کنند.

نمونه هایی از ارزش گذاری موجودی

فرض کنید یک شرکت جدید سه کامیون از تنها کالای خود را در طول اولین سال فعالیت خود با هزینه های زیر خریداری کرده است:

1. فروردین: 500 واحد هر کدام 10 ریال

2. خرداد: 1000 واحد به قیمت 11 ریال

3. مرداد: 1000 واحد به قیمت 12 ريال

فرض کنید در طول سال این شرکت 2300 دستگاه فروخته است. در نتیجه این شرکت در پایان سال 200 واحد موجودی داشت.

اگر شرکت از سیستم دوره ای و فرض جریان هزینه FIFO استفاده کند، موجودی آن به قیمت 2400 ريال (200 واحد X 12 ريال) گزارش می شود. از طرف دیگر اگر شرکت از سیستم دوره ای و فرض جریان هزینه LIFO استفاده کند، موجودی آن به قیمت 2000 ريال (200 واحد 10 ريال) گزارش می شود.

ارزش گذاری موجودی نیز به دلیل تأثیر بر موارد زیر مهم است:

1. بهای تمام شده کالای فروخته شده برای بیش از یک دوره حسابداری

2. مقدار دارایی های جاری یک شرکت

3. سرمایه در گردش شرکت

4. نسبت فعلی شرکت

5. مروری بر تجدید ارزیابی دارایی ها

از تجدید برای ثبت دارایی ها به ارزش منصفانه در دفتر دارایی های خود استفاده کنید. هر زمان که در ارزش بازار منصفانه دارایی تغییر کرد، می ‌توانید دارایی‌ ها را مجددا ارزیابی کنید تا ارزش دفتری آن ‌ها را افزایش یا کاهش دهید.

معمولا شما تجدید ارزیابی دارایی‌ ها را با نظم کافی انجام می‌ دهید تا اطمینان حاصل کنید که مبلغ دفتری تفاوت عمده‌ای با ارزش منصفانه آن در تاریخ ترازنامه ندارد.

تجدید ارزیابی با استهلاک برنامه ریزی شده متفاوت است، که در آن کاهش ثبت شده در ارزش دارایی به استفاده از آن در فعالیت های تجاری و سن مرتبط است.

ذخیره تجدید ارزیابی چیست؟

ذخیره تجدید ارزیابی یک اصطلاح حسابداری است که زمانی استفاده می ‌شود که یک شرکت در ترازنامه خود سطری را به منظور حفظ حساب ذخیره مرتبط با دارایی ‌های خاص ایجاد می‌ کند. هنگامی که ارزیابی تجدید ارزیابی متوجه می شود که ارزش دفتری دارایی تغییر کرده است، می توان از این آیتم استفاده کرد.

ذخایر تجدید اغلب زمانی استفاده می شود که ارزش بازار دارایی به دلیل روابط ارزی بسیار نوسان داشته باشد یا نوسان داشته باشد.

شرکت ها از خطوط ذخیره در ترازنامه برای محاسبه نوسانات ارزش در دارایی های بلندمدت استفاده می کنند.

ذخایر تجدید ارزیابی اغلب زمانی استفاده می شود که ارزش بازار دارایی به دلیل روابط ارزی بسیار نوسان داشته باشد یا نوسان داشته باشد.

ذخایر تجدید ارزیابی دارای یک هزینه جبرانی است که بسته به تغییر ناشی از تجدید ارزیابی، بدهکار (افزایش) یا بستانکار (کاهش) می شود.

شرکت‌ ها این انعطاف ‌پذیری را دارند که اقلام ردیفی برای ذخایر در ترازنامه ایجاد کنند، زمانی که احساس کنند برای ارائه صحیح حسابداری لازم است. شرکت ها ممکن است به دلایل مختلفی از جمله تجدید ارزیابی دارایی ها از ذخایر استفاده کنند. مانند بسیاری از اقلام ردیف ذخیره، مقدار ذخیره تجدید ارزیابی ارزش کل دارایی های ترازنامه را افزایش یا کاهش می دهد.

ذخایر تجدید ارزیابی لزوما رایج نیستند، اما زمانی می توان از آن ها استفاده کرد که شرکت معتقد است ارزش دارایی های خاص فراتر از برنامه های تعیین شده نوسان می کند. رویه استاندارد برای شناسایی ارزش دفتری دارایی‌ها در ترازنامه شامل نشان ‌گذاری دارایی‌ها بر اساس زمان ‌بندی زمان ‌بندی شده، معمولا براساس برنامه استهلاک است.

به طور کلی، ذخایر تجدید ارزیابی ارزش دفتری دارایی را بر اساس برآورد ارزش منصفانه آن افزایش یا کاهش می دهد.
اگر شرکت ‌ها معتقد باشند که ارزش دفتری دارایی به دلیل شرایط خاص بازار، مانند دارایی‌ های مستغلات که ارزش بازار در حال افزایش است یا دارایی ‌های خارجی که به دلیل تغییرات ارز در نوسان هستند، باید دقیق ‌تر نظارت و ارزیابی شود، ممکن است ذخیره تجدید ارزیابی ایجاد کنند. یک شرکت می تواند در طول سال بدون انتظار برای تعدیلات برنامه ریزی شده ماهانه یا سه ماهه، به ذخیره تجدید ارزیابی اضافه یا از آن کم کند. این مورد کمک می‌کند تا ارزش را از طریق فعالیت‌ های روزانه دقیق ‌تر نگه دارید.

شرکت ها ممکن است از خطوط ذخیره به جای یا در ارتباط با کاهش یا کاهش ارزش استفاده کنند. استهلاک ها و کاهش ارزش ها معمولا به دلیل کاهش غیر منتظره ارزش دارایی بلند مدت، هزینه یکبار مصرف هستند.

ثبت ذخایر

اندوخته تجدید ارزیابی به تعدیل اقلام خاص مورد نیاز هنگام تجدید ارزیابی یک دارایی اشاره دارد. در بیشتر موارد، خط ذخیره یا یک بدهی را افزایش می دهد یا ارزش یک دارایی را کاهش می دهد. هنگامی که یک حساب ذخیره انجام می شود، یک ورودی جبرانی باید به حساب هزینه ای که در صورت سود و زیان نشان داده می شود، انجام شود.

اگر ارزش دارایی کاهش یابد، ذخیره تجدید ارزیابی برای کاهش ارزش دفتری دارایی در ترازنامه منظور می شود و هزینه برای افزایش کل هزینه تجدید ارزیابی بدهکار می شود. اگر ارزش دارایی افزایش یابد، هزینه ذخیره جبرانی از طریق اعتبار کاهش می یابد و ذخیره تجدید در ترازنامه از طریق بدهکاری افزایش می یابد.

ارزش دفتری در مقابل ارزش منصفانه

برای اکثر شرکت ها، ارزش دفتری دارایی ها، ارزش دفتری پس از خالص کردن هر گونه استهلاک انباشته است. ارزش دفتری یک دارایی ممکن است پس از پایان دوره استهلاک به ارزش منصفانه تعدیل شود. به طور کلی، تصمیم برای ثبت ارزش دفتری یک دارایی به ارزش دفتری به جای ارزش منصفانه زمانی اتخاذ می ‌شود که یک دارایی ماهیت بلند مدت داشته باشد. دارایی‌ های کوتاه ‌مدت معمولا نقدشوندگی بیشتری دارند و بنابراین می‌ توانند به راحتی در ترازنامه با ارزش بازار منصفانه‌ شان حمل شوند.

کلام پایانی

در این مطلب از سرای حسابدار به بررسی تجدید ارزیابی دارایی ثابت پرداختیم. امیدواریم مطالب این بخش برای شما مفید بوده باشد و به شما در مورد تجدید ارزیابی دارایی ثابت توضیحات کامل را داده باشیم. ممنون که تا انتها همراه ما بودید امیدواریم به تمام سوالات شما در مورد تجدید ارزیابی دارایی ثابت و ثبت حسابداری تجدید ارزیابی دارایی ها پاسخ داده باشیم.